قرآن کریم از جایگاه ام‌الکتاب نازل‌شده است تا مخاطبان خود را که نوع بشراست به مقصد نهایی خلقت یعنی رستگاری هدایت کند؛ در این راه در بیان معارف عمیق و والای خود کـه راه رسیدن به کمال انسانی است، فصیح‌ترین و بلیغ‌ترین اسلوب‌های ادبی رایـج در آن زمـان را به‌کاربرده است و از آنجائی که فهم صحیح قرآن درگرو آشنایی با این اسالیب اسـت، کنایـه نیز به‌عنوان یک اسلوب بیانی، نمود و جایگاه خاصی در قرآن دارد به‌طوری‌که در بـسیاری از آیات ازجمله آیات بشارت و انذار زبان قرآن زبان کنایی اسـت. آنچه ضرورت انجام این پژوهش را موجّه می‌سازد،فهم بهتر مراد الهی در وسعت‌بخشی جملاتی که در آن فن کنایه در قالب مدح، ذم، اختصار، مبالغه، رعایت ادب، پرهیـز از آوردن الفاظ قبیح و ... به‌کار رفته است و در واقع انسان را به‌سوی درک بیشتر حقایق و معارف قرآن می‌کشاند تا ضمن یافتن راه صحیح زندگی، زیبایی‌های ادبی آن را دریابد و از آن لـذت ببـرد. بر اساس تحلیل آماری بیشترین کنایه‌های به‌کاررفته درآیات قرآنی مذکور کنایه از نوع موصوف به شیوه تلویح است.
)