قرآن کریم به عنوان هسته مرکزی و اصلی دین اسلام و علوم قرآنی دربردارندۀ معارف و مفاهیم علمی و ادبی است که در میان کتابهای مختلف به عنوان «أم الکتاب» شناخته شده است. علومی همچون صرف، نحو و بلاغت پیدایش و تکامل خود را وامدار قرآن مجید هستند. در این میان، علم بلاغت از جمله دانشهاى کاربردى است که با مزیت بخشیدن به سخن و مصونیت آن از برخی اشتباهات به شیوه بیان معانى و به شیوه هماهنگى سخن با موقعیت بیان آن میپردازد. یکی از ابعاد اعجازآمیز این کتاب، کاربرد معانی حروف در آن است. سؤالی که این پژوهش در صدد آن است که با روش توصیفی، تحلیلی به آن پاسخ گوید این است که آیا معانی حروف در قرآن کریم همگی حقیقیاند یا مجازی؟ در بررسی این نکته نظر به این بسنده میکنیم که هر کلمه در اصلِ قرارداد خود برای یک معناى خاص وضع شده است، ولی به دلایل مختلف از جمله معنای مجازی، عرفی، اصطلاحی و غیره برای معانی دیگر نیز به کار گرفته شده است. استعاره یکی از مباحث مهم و ضروری و پرکاربرد در علم بلاغت است. استعاره تبعیه تصریحیه به بررسی معانی حروفی از قبیل حروف جاره، عطف، مشبهة بالفعل و. . . که در معنای اصلی خود بهکار نرفتهاند، میپردازد. کاربرد این نوع استعاره در جای‌جای قرآن کریم از بسامد بالایی برخوردار است.
)