«تضمین نحوی» از مواردی است که در تفسیر قرآن نقش به سزایی دارد، به گونهای که میتوان از این رهگذر به نکته سنجیهای فراوانی در آیات قرآنی دست یافت. در این مقاله سه مبحث دنبال شده است؛ در اول مقاله تعریف تضمین و مباحثی مانند توجه به دو قسم تضمین، فواید تضمین، حقیقت یا مجاز بودن تضمین، تفاوت میان مسلک تضمین با مسلک جامع‌گیری و مانند آن مورد بررسی قرار گرفته است؛ سپس به احصای موارد تضمین در قرآن کریم پرداخته شده، کاربردهای مختلف برخی واژگان در قرآن ارائه گردیده، در مواردی که یک فعل وجوه مختلفی از معنی را افاده میکند، به آن وجوه اشاره شده است و برخی از دیدگاههای مفسران مورد نقد و بررسی قرار گرفته و سرانجام نیز نوعی نگاه آماری به این بحث شده است. اولین مفسری که به موضوع «تضمین» اشاره کرده، ولی تصریح به اصطلاح تضمین نکرده است، شیخ طوسی(م 460 ق.) در تفسیر شریف التبیان است. پس از ایشان در میان مفسران شیعه، علامه طبرسی(م 548 ق.) در تفسیر جوامع الجامع و حسین بن علی، ابوالفتوح رازی(م قرن 6) در تفسیر روض‌الجنان و روح‌الجنان فی تفسیر القرآن میباشد. هدف از تألیف این مقاله آشنایی بیشتر قرآن‌پژوهان با بحث تضمین و نشان دادن اهمیت بحث تضمین در تفسیر آیات قرآن کریم میباشد.
)